ភាគ ២ "កម្លោះមេធាវី ក្រឡាបញ្ជីក្រមុំ" ម្ចាស់អក្សរជានរណា?

 

វីឡាសែនសង្ហាលាតសន្ធឹងលាបពណ៌មាស ដូចជាវិមានសួគ៌បង្អួតរាងនៅតាមដងវិថីព្រះមុនីវង្ស ។ មនុស្សម្នាចោលភ្នែកទៅ ប៉ូលីសមួយក្រុម កំពុងអែអង់រេរាខាងមុខរបងទ្វាមិនហ៊ានចូលទៅទេ ហាក់ដូចជាខ្លាចនរណាម្នាក់នៅខាងក្នុង ។

-មិនកើតទេវើយ គ្មានអាចោរណាដែលល្ងង់រត់ចូលទៅក្នុង

គុកដោយខ្លួនឯងនោះទេ !

ពួកប៉ូលីសពីរនាក់នាំគ្នាខ្សឹបៗនិយាយដាក់គ្នា 

-បើតាមដឹងលោក ក្រៃយ៉ាង មិនដែលអនុគ្រោះដល់អ្នកណាទេ បើហ៊ានធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍គាត់នោះ ។

-អើ...បើដឹងហើយនៅដល់ណាទៀត?ឬក៏ពួកឯងចង់ទះមូសជំនួសអាល្អិតអំបាញ់មិញនេះ ?

មេប៉ូលីសម្នាក់ចេញមុខបន្ទរ

ចុះកាលបើពួកយើងធ្វើឱ្យចោររួចខ្លួននេះ តើយើងមានអីទៅបកស្រាយប្រាប់ថ្នាក់លើ? កូនចៅនាំគ្នាសួរទៅមេវិញ

- ស៊ីបាយក្រហម និងស៊ីបាយសរតើអាណាស្រួលជាងវើយ !

គេទាំង៥នាក់ពិភាក្សាហើយមូលមតិគ្នា ! អើយសម្រេចចឹងចុះ

-----------------------------

នៅក្នុងសួនច្បារបុផ្ផារីកចម្រុះពណ៌ចោលក្លិនក្រអូបសព្វសាយឈ្ងុយឈ្ងប់ឈួលដល់នាសា ធ្លាក់ខ្យល់រំភើយរដូវរំហើយ នាឆ្នាំ១៩៥៥  មេអំបៅហិចហើរឆាប់ចុះ ឆាបឡើងស្រង់លំអងផ្កានៅក្នុងសួនដែលមានរុក្ខជាតិតូចធំគ្រប់ពណ៌ ។

នារីតូចច្រឡឹងស្លៀកខាគូទខ្លីពាក់អាវយឺតពណ៌ស រត់ប្រឡែងដេញចាប់មេអំបៅនៅក្នុងសួនចោលសំណើចក្អាកក្លាយស្រួយស្រិប

 សត្វសេកស្ទុះហើរទ្រុយ ស្រីតូចស្រែកដោយអំណរ !

- ឯងរត់មិនរួចទេ ប្រគល់ខ្លួនឱ្យយើងមកបើមិនចង់ហត់ !

ស្ទើរតែចប់វាចាមិនទាន់_នាងរត់មកដល់កន្លែងសត្វស្លាបហើយជាស្រេច ស្រាប់តែនាងស្រែកដោយភ្ញាក់ :

-អ្នកឯងជានរណា ?

យុវជនជំទើសើចស្ញេញ បញ្ចេញធ្មេញសស្គុះដូចផ្កាម្លិះ

រង្វង់មុខសែនស្អាតសង្ហាវ័យប្រមាណជា១៨ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះបានបន្លឺ

វាចាមួយៗ ហើយសម្លឹងឥតព្រិចភ្នែកពីគុម្ពផ្កាដែលលាក់ខ្លួន !

-ខ្ញុំមិនរត់ទេអ្នកនាងតូច តែសូមនាងតូចកុំចាប់ខ្ញុំអី  ខ្ញុំខ្លាចណាស់ !

ស្រីតូចដ៏សែនស្រស់បំព្រងបើកភ្នែកធំៗដែលខ្មៅក្រិប

ភក្ត្រាមូលក្រឡង់ក្របួចមាត់ទំនងមិនស្លូតប៉ុន្មានទេ

តែរស្មីនេត្រាភ្លឺល្អពន់ពេកណាស់នាងមានវ័យប្រមាណជា១៦ឆ្នាំ សម្លុតយកតែមែនទែន

- អ្នកឯងជាចោរឬ ?

កម្លោះតូចគ្រវីក្បាលទាំងលើកដៃរា

- ទេ...ខ្ញុំគ្រាន់តែយករបស់គេដែលដាក់ប្រហែសចោលទេតើ

មិនបានលួចគេទេ !

ស្រីតូចខិលធ្វើមុខមាំ

-មិនមែនចោរ តែលួចរបស់គេ ស្រួលហើយខ្ញុំចាប់យកទៅ

ឱ្យប៉ាដើម្បីយករង្វាន់សិន !

អ្នកប្រុសជំទើមានអាការៈស្លន់ស្លោ តែបើពិនិត្យក្រសែភ្នែក

គឺមុតស្រួច បបេមាត់ញញឹមលាក់គំនួចខិល លួចមើលស្រីដោយកន្ទុយភ្នែក !

- មិនបាច់យករង្វាន់ពីប៉ានាងទេ ខ្ញុំនឹងជូនរង្វាន់សម្រាប់ជីវិតណា

នាងតូចបោះជំហានថយក្រោយ ទាំងនិយាយធ្ងន់

- រង្វាន់ស្អី? ​​អ្នកឯងចង់ព្រហើនឬ ? ត្រូវដឹងថានេះជាវិមានរបស់លោកប្រធានតុលាការកំពូលក្រុងភ្នំពេញ ដែលពុំមានអនុគ្រោះដល់ជនខិលខូចឡើយ ជាសំណាងអ្នកឯងហើយដែគេចផុតពីទារុណកម្មរបស់ពួកតម្រួតខាងក្រៅ តែបែជាមកចូលគុកដោយខ្លួនឯងនៅទីនេះសោះ !

កំលោះតូចសើចយ៉ាងពិរោះ និយាយដោយពើងទ្រូងយ៉ាងក្លាហានណាស់ :

-អាយុ១៨ឆ្នាំទៅហើយ ក្នុងឋានៈជាកូនមហាចោរ ខ្ញុំមិនដែលចេះញញើតនឹងគុកឡើយ ព្រោះវាគ្រាន់តែបន្ទប់តូចមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្ញុំចេញចូលសឹងថាដូចជាបន្ទប់ទឹកទៅហើយ។ តាមពិតមកពីខ្ញុំធុញនឹងភាពអផ្សុកដោយមានអ្នកយាមខ្វាត់ខ្វែងដូចជាអធិរាជ ទៅណាមកណាមានគេហែហម សូម្បីតែទៅបត់ជើងក៏មានគេហែដែរណាអ្នកនាងតូច ! ទើបខ្ញុំមកលេងនៅទីនេះ ។

គេបន្ទាបសម្លេងតិចៗដោយក្រសែភ្នែកញញឹមយ៉ាងស្រស់ ឱ !បើពេញកំលោះវិញពិតជាទេវបុត្រកំពូលស្នេហ៍ហើយ

- លែងខ្ញុំទៅណាស្រីតូច... ចាំថ្ងៃក្រោយខ្ញុំទៅលួចយកកូនបក្សីដ៏ស្អាតមកជូននាងតូចណា !

នាងតូចបុត្រីតុលាការកំពូលច្រត់ចង្កេះនិយាយយ៉ាងមាំ :

- មួយម៉ាត់លួច ពីរម៉ាត់ឆក់ អ្នកឯងកំពុងតែភ្លេចខ្លួនថាបាន

សារភាពកំហុសនៅចំពោះមុខអនាគតព្រះរាជអាជ្ញាហើយ !

យើងស្អប់ណាស់ជនខិលខូចទុច្ចរិតលួចប្លន់ភាពសុខសាន្តរបស់ប្រជាជន !

កំលោះតូចលៀនអណ្តាតទៅឱ្យវិញ :

– អនាគតព្រះរាជអាជ្ញាផងហ្ន៎ ឱ ! ស្រីតូចច្រមក់អើយ ព្រះរាជអាជ្ញាក្រមុំ វាត្រូវនឹងចោរកំលោះណា 

- បងលាសិនហើយ ...

- អូនរង់ចាំទទួលបងផង បងនឹងមកវិញ

- ចោរៗៗៗ ចោៗៗ ពូៗៗៗ ជួយ

នាងតូចស្រែកដូចជាកញ្ចែប្រាប់ទៅកងសន្តិសុខយាមកាមក្នុងវិឡា។

- បងនឹងឈរនៅចំពោះមុខឱ្យអូនកាត់ក្តីឱ្យបង បាយ...បាយ... !

- ឈប់សិន អាចោរព្រាន  ចាប់_ពូសែពចោរ... !

តែកំលោះតូចរហ័សដូចពានរ ហក់ភ្លែតតោងទ្វារដែក ទោះមានបន្លាមុតស្រួចក៏ធ្វើអ្វីគេពុំបានដែរ ។

ញាក់មុខដ៏ស្រស់ដាក់នាងតូចរួចលោតចេញទៅក្រៅបាត់លឿនស្លេវ។

សម្រិបជើងជាច្រើនរត់មកដល់  សម្លេងបុរសចាស់ម្នាក់លាន់ឡើង :

-ចោរនៅឯណានាងតូច??

ស្រីតូចដ៏ឆ្នើមខាំមាត់_ដើរចេញយឥតមានស្តីមួយម៉ាត់សោះឡើយ

ពួកតម្រួតគ្រវីក្បាលនឹងចរិតរបស់ស្រីតូចនេះ សន្តិសុខមួយដកដង្ហើមធំទំនងដូចជាហត់សម្បើមណាស់ ។

--------------

- ពុកអើយ ពុក...!

សម្លេងមនុស្សចាស់ ក្អកឃុងៗស្រែកពីខាងក្នុងផ្ទះមក ។

- អ្នកណាគេ សេណី មែនទេ_កូនមកវិញហើយឬ ?

កំលោះតូចនិយាយថ្នមៗ :

- បាទ...គឺកូនពុក កូនមកវិញហើយ !

បុរសចំណាស់បើកភ្នែកស្ទើរតែគ្មានរស្មីសម្លឹងមើលមកបុត្រា

ទាំងទឹកមុខស្ងប់ស្ងួត :

គេលើកកាបូបមួយបង្ហាញ !

- កូនធ្វើតាមបណ្តាំពុកឥតមានចន្លោះទេ កាបូបនេះជារបស់

ជំទាវម្នាក់ពាក់មាសពេជ្រជ្រែកខ្លួន អមដោយអង្គរក្ស ដែលដើរយ៉ាងព្រហើននៅចំពោះមុខ ឧត្តមសេណី

- តែនៅគេចមិនផុតពីដៃរហ័សរបស់កូនទេ

មហាចោរចំងក់ក្បាលសើចយ៉ាងស្ងួត :

- ល្អណាស់សេណី...ពុកមិនអស់សង្ឃឹមឡើយ

ចាក់ចេញមកមើលកូន តើមានរបស់ដែលពុកប្រាថ្នាដែរឬទេ ?

មាស ពេជ្រ ប្រាក់ធ្លាក់មករពុយៗ ពីក្នុងកាបូបយួរ

មេចោរធំខំសម្លឹង រួចធ្វើមុខស្ងួតគ្រវីក្បាលទាំងនិយាយទៀត :

ចាក់ឱ្យអស់មកសេណី !

- អស់ហើយពុក !

មេចោរដាក់ខ្លួនគេងទៅវិញដោយដកដង្ហើមធំ....

សេណីខំខ្វះកាបូបចេញក្រដាសមួយសន្លឹកមកទៀត

នោះគឺជាដីកាបញ្ជាឱ្យរឹបអូសភូមិមួយកន្លែងក្នុងទំហំដី១០០ហិកតា ។

- ពុក...នេះ នរិន គឺជាឈ្មោះចៅក្រមដែលស៊ីញ៉េលើដីកា រឹបអូសដីប្រជាជនទេតើ ហើយមានឈ្មោះ ចក្រី វុទ្ធ ជាដើមបណ្ដឹងផងពុក ។

-....ពុទ្ធោ គឺវានេះហើយកូន ! វាជានរណាពុក ?

-តើភូមិនោះនៅឯណា ? មេចោសួរទាំងទឹកមុខបារម្ភ ។ 

ដូចជានៅភូមិបុរីកីឡា អក្សរមើលមិនច្បាស់ទេពុក រាងរលុបៗ ។

សម្លេងក្អក កាន់តែខ្លាំង ធ្លាក់ឈាមទាំងដុំៗ

យុវបុរសក្មេងលើត្រកងបិតា 

- ពុក...ពុក...យ៉ាងម៉េចទៅហើយពុក ?

មេចោរបន្ធូរដង្ហើមបន្តិច :

- ណី...កូនត្រូវនាំពុកចូលទៅក្នុងបន្ទប់ក្រោមដីសម្ងាត់របស់យើងទៅ

ពុកពិបាកទ្រាំណាស់ !

កំលោះយើងស្ទាក់ស្ទើរ !

- តែពុក...

ឯងចង់ប្រឆាំងនឹងពុកឬ ?

- ទេ...តែកូនបារម្ភពីសុខភាពរបស់ពុក ខ្ញុំនឹងទៅរកពេទ្យ !

មេចោរចាប់ដៃកូនជាប់ ស្ដាប់ពុកទៅណាកូន ។

បុរសចំណាស់ខំប្រឹងងើប កំលោះតូចលើកត្រកងបិតា រួចចុចគន្លឹះសម្ងាត់ រំពេចនោះកញ្ចក់ទូរដាក់សម្លៀកបំពាក់ក៏ប្រែក្លាយទៅជាច្រកផ្លូវមួយមួយរំពេច ។

ពន្លឺ ច្រាល នៃលោហធាតុដ៏មានតម្លៃក្រាល មាស...ពេជ្រ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលមហាចោរប្រមូលបានយ៉ាងច្រើនមហាសាល ។

-សេណី...ជាង១០ឆ្នាំហើយដែលពុកនិងកូនបានប្រព្រឹត្តិនូវអំពើថោកទាប ឆក់ប្លន់ពីពពួកអ្នកមានទុរយសគៀបស៊ីពីលើរាស្ដ្រ 

-បាទពុក កូនដឹងហើយ !

គាត់ចង្អុលទៅលើដុំថ្មមួយដុំ !

- ដាក់ពុកចុះទៅកូន !

កម្លោះតូចធ្វើតាមសម្ដីឪពុក

មេចោរឥតឈ្មោះសម្លឹងមើលទៅពិដាននៃបន្ទប់

ក្នុងអាកាសធាតុត្រជាក់ តែមានពន្លឺព្រះច័ន្ទច្រាលៗតិចៗ ជះចូលមកក្នុង !

-ហ៊ី...ពេលវេលាបានកន្លងហួសទៅហើយ តែភាពឈឺចាប់នៅតែដក់ជាប់ជានិច្ចក្នុងរាងកាយរបស់ពុកជានិច្ច កូនប្រុសមាសឪពុកពេលដែលអត់ពីពុកទៅ កូនត្រូវរស់នៅក្នុងភាពថ្លៃថ្នូរជាកុលបុត្រខ្មែរដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ទ្រទ្រង់ប្រទេសជាតិ

សេណីខំលេបទឹកមាត់ទាំងទុក្ខព្រួយលុតជង្គង់ពីក្រោយឪពុក :

- ទេ...ពុកត្រូវតែរស់នៅជាមួយកូនណាពុក សេណីត្រូវការពុក !

មេចោរលូកដៃ ដែលពោរពេញទៅដោយស្នាមសាក់ប្រឡាក់ដោយឈាម មកអង្អែលក្បាលកូនខំញញឹម

-ពុកអរគុណកូនណាស់ដែលកូនមានសមានចិត្តលើពុក តែកូនត្រូវយល់អ្វីៗវាមានដំណើរមិនទៀងទាត់ទេកូន

ឯងត្រូវបន្តការតាមរកវត្ថុនោះឱ្យឃើញណាកូន ! បើរកមិនឃើញទេ គឺកូនអស់មានវាសនានឹងជួបបងប្អូនរបស់កូនហើយ ! អូយ...អឺក ....

មេចោរឱបដើមទ្រូង បាត់សម្ដីលែងតបត

សេណីស្ទុះមកត្រកង..

មេចោរបន្ត :

- .....ពុកចុកក្នុងទ្រូងណាស់ ត្រូវចាំបណ្តាំពុកកូន

ឯងត្រូវរើភូមិគ្រឹះនេះ ហើយទៅកសាងភូមិឋានតូចល្មមនៅឯក្រុងតាខ្មៅវិញទៅណាកូនណា...អូយ... !

- ពុកឈប់មានប្រសាសន៍ទៅពុកហត់ណាស់ហើយ !

គាត់រាដៃឃាត់កូនប្រុស :

- ទុកឱកាសឱ្យពុកនិយាយជាមួយកូនឱ្យបានច្រើន ណី !

មាសប្រាក់ទាំងអស់នេះកូនត្រូវបែងចែកឱ្យគ្នីគ្នាយើង ឱ្យគេទៅកសាងអនាគតថ្មីទៅចុះកូនព្រោះពួកគេដើរតាមពុកច្រើនឆ្នាំហើយ តែបើនរណាគេស្ម័គ្រចិត្តរស់នៅជាមួយកូនឯង

ណីត្រូវមានចិត្តសន្តោសដល់គេផងណាកូន ហើយត្រូវតាមរកបងប្អូនកូនឱ្យឃើញ រួចយកមកនៅជុំគ្នាកុំពឹងពាក់នឹងនរណាឱ្យសោះ ជាពិសេសកុំរវល់នឹងប្រព័ន្ធតុលាការ ជៀសឱ្យឆ្ងាយ ព្រោះតែពួកមន្ត្រីច្បាប់គ្មានបានការទាំងនោះ ទើបឯងនិងពុកត្រូវរស់វេទនាលាក់ខ្លួនបែបនេះ ។

ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពុក អាចឱ្យកូនរស់នៅបានដោយសុខស្រួលហើយជាមួយនឹងបងប្អូន...អូយ....!

- ពុក !

កំលោះតូចស្រក់ទឹកភ្នែកអាណិតបិតា បុរសកម្សត់លើកហត្ថា

ញ័រទទ្រើកជូតទឹកភ្នែកឱ្យកូន !

- តាមរកឱ្យឃើញម្ចាស់នៃអក្សរនោះ៖ វាហ្នឹងហើយដែល...

(សូមរង់ចាំអានភាគ ៣ ចេញក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ)