យប់មួយក្រោយសង្គ្រាម

[...]នាព្រលប់យប់ថ្ងៃ២៨ ធ្នូ ឆ្នាំ៩៣ ខណៈគ្រួសារអ្នកភូមិផងកំពុងជួបជុំបងប្អូន ឪពុកម្ដាយ ជីដូន ជីតា ដែលបាននារាសគ្នាកាលក្នុងភ្លើងសង្គ្រាម លោកពុកខ្ញុំឯណេះវិញកំពុងចោលភ្នែកសម្លឹងទៅរកកូនប្រុសកំពុងដេកក្នុងអង្រឹងហាក់ចង់និយាយអ្វីមួយ។

 លោកឪពុកបានរៀបចំយោធបរិក្ខារួចជាស្រេច ត្រៀមចេញទៅពន្លត់ផ្សែងនៃសង្គ្រាមដែលពុំទាន់រលត់ទាំងស្រុងនៅតំបន់ពាយព្យ  ។ 

សម្លេងស៊ីហ្លេបានបន្លឺឡើង ហាក់បញ្ជាក់ថាការចាកចេញបានមកដល់ហើយ ។ ឡានដំរីទឹកដឹកសហសេវិកទាហានមួយកងពល សំចតនៅខាងមុខផ្ទះរួចជាស្រេច ។

 លោកពុកឈ្ងោកថើបកូនតូចដែលកំពុងលង់លក់ និងអមដោយពាក្យផ្ដាំផ្ញើទៅភរិយាជាទីស្រលាញ់ និងកូនតូចៗ ៤នាក់ផ្សេងទៀត ដោយមិនរំពឹងថាការវិលចូលសមរភូមិលើកនេះ អាចនឹងមានឳកាសបានត្រលប់មកហូបបាយជុំគ្នាម្ដងទៀតដូចសមរភូមិមុននោះទេ ។ 

 សន្ធឹកកង់រថយន្តផ្ដើមវិលឆ្ពោះតម្រង់ទៅមុខ  ជាមួយរថពាសដែកជាច្រើនគ្រឿងអមជាក្បួនការពារ ។ 

(ច្រើនម៉ោងក្រោយមក)

"នៅមិនយូរទៀតយើងទៅដល់ជំរុំហើយ" ជាសម្លេងតៃកុងឡានខាងមុខស្រែកប្រាប់ ។ ខណៈពលទោគ្រប់រូបកំពុងដេកកើយស្មើគ្នា ទំនងជាគិតដល់សាច់ញាតិនៅឯផ្ទះ សម្លេងផ្ទុះយ៉ាងរន្ធឹកជាប់គ្នាផ្ទួនៗ ប្រៀបដូចជារញ្ជួញផែនដីបានបំប៉ើងរថយន្តដែលខ្ញុំកំពុងជិះនោះឡើងទៅលើអាកាស ។ ក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំហាក់ដូចជាងងឹតសូន្យសុង ។ 

"បន្តិចក្រោយមក ខ្ញុំបើកភ្នែកឡើងបានឮសម្រែកពោពេញដោយការឈឺចាប់ ឈាមក្រាលគ្រប់លើធរណី សម្លេងគ្រាប់ផ្ទុះស្នូរកងរំពងពេញព្រៃ។ ដោយការឈឺចាប់ខ្ញុំបានក្រឡេកភ្នែកមកដៃស្ដាំខ្លួនឯង ស្រាប់តែឃើញឆ្អឹងសរស្ញែងទម្លុះសាច់ចេញមកក្រៅ នោះមានន័យថាដៃខ្ញុំបានបាក់ហើយ" ។

លោកពុកយល់ភ្លាមថាកងទ័ព គឺត្រូវបានពួកខ្មែរក្រហមលបវាយឆ្មក់ដោយបង្កៃមីនតោននៅលើផ្លូវ ។ 

ស្របពេលជាមួយគ្នានោះ គ្រាប់កាំភ្លើងរាប់រយបានហោះ ចេញលឿនដូចរន្ទះឆ្ពោះពីជ្រុងម្ខាងនៃផ្លូវ ស្រោចដូចភ្លៀងមកលើក្បួនរថពាសដែកនៅខាងមុខ និងខាងក្រោយ ខណ:ក្បួនរថយន្តលោកពុកកំពុងក្រឡាប់នៅចំចំណុចកណ្ដាលនៃការប្រយុទ្ធ។  

"ឪ... កូនសម្លាញ់ពិសីមាសឪពុក និងម៉ែវា ខ្ញុំប្រហែលជាទុកឆ្អឹងត្រង់នេះហើយ" ។ 

ទោះបីរបួសដៃស្ដាំ តែដៃឆ្វេងលោកពុកនៅកាន់កាំភ្លើង K 47 មិនរបូតសោះឡើយ ។ ភ្លាមនោះសម្លេងផ្ទុះដ៏ធំមួយទៀតបានរន្ទឺឡើង ............